Afgelopen week, april 2018, speelden we een serious game met verschillende bedrijven. Samen met Marthijn de Blaeij, die ik leerde kennen aan de TU Delft bij de opleidng Serious Gaming, ontwierpen we een handelsspel voor een internationaal gezelschap. Dat was mooi.
Wat mij opvalt aan serious games is dat spelers veelal op dezelfde manier beginnen. Aan het begin van een spel is er een focus op de groep. Wie zit er aan mijn tafel en wat doen zij? Na die eerste 10 minuten kennismaken en wat kletsen is er altijd wel iemand die de spelregels wil door nemen (meer dan 1 vaak niet) en dan als dat gebeurt is, dan kan je vaak wel beginnen. We bouwen het kennismaken daarom gewoon in. Ooit deed ik een spel waarbij ik dat oversloeg, dat was niet handig. Je hebt toch wel 15 minuten nodig.
Het spel werkt het beste als het al doende te leren is. Dus niet alleen door de regels te snappen. De eerste onzekerheid gaat dan snel over, (the valley of despair). Als dat overwonnen is, dan kan je in de flow komen. Winnen is voor spelers belangrijk. Dat competitieve, dat maakt het leuk. Zelf houd ik vooral van het einde, van de uitslag. Want dat geeft dat enthousiasme, dat er ook echt output is, en dat je iets als beste wist of deed. Waarom eigenlijk? Nou, dat weet ik zelf ook niet, maar ik klap desondanks hard mee voor de winnaars.